Dünya daktilonun gelecegini tartisiyor. Ancak bilgisayar yaziya hakim olmustur. Yüzyillar boyu da bu hâkimiyetini, bu üstünlügünü sürdürecege benzemektedir. Fakat böyle olmasina ragmen ben ve Selahattin Demiraco gibi dünyada birçok yazar bilgisayar teknolojisinin getirdigi kolayliklarin gerisinde kalmisizdir. Mesela bugün ben yazilarimi 50 yillik daktilom ile yazarken Selahattin Demiraco elle yazmaktadir. Demiraco yazi yazma biçiminde birinci basamakta, ben ikinci basamakta, bilgisayar ile yazanlar ise son basamakta yerlerini almislardir.
Benim ve Selahattin Demiraco gibi Türkiye'de ve dünyada yazi yazanlar gerçekten bilgisayarin gerisinde mi kalmislardir, yoksa kullandiklari DAKTILO SEVDASI'ndan vazgeçemedikleri için mi bilgisayara uzak durmaktadirlar?
Hayir, herkes gibi biz de bilgisayarin öneminin bilincindeyiz. Sorun daktilodan vazgeçememektir. Geçenlerde bir gazetede buna iliskin bir yazi vardi. Yeni çikmakta olan bir dergi DAKTILO konusunu ayin sorunu yapmis, bir arastirma ile dünya yazarlarinin, sairlerinin hâlâ daktilolarini kullandiklarini ortaya çikarmistir. Hatta isin ilginç tarafi daktilo taleplerinin azalmasi üzerine Hindistan'da son imal ettigi 200 daktilodan sonra Daktilo Fabrikasi'nin kapanacagi duyurulmustur. Bunun üzerine dünya yazarlari inadina daha fazla daktilo kullanmaya baslamislardir. Bunu yazan Gazeteci Yazar Jülide Karahan daktilo fabrikasinin kapanmamasi için faaliyete geçtiklerini, daktilolarini yenilemek için fabrikada isteklerde bulunduklarini, daktilo isteyenlerin giderek çogaldigini yazmistir. Buna ek olarak rahmetli Åzair Behçet Necatigil'in DAKTILO adli siirini yazisina almistir. Biz de Necatigil'in bu siirini yazimiza geçiriyoruz:
DAKTILO
Bana pek sert vurmuslar bir yerlerim agriyor
Ya gün boyu bastiran bir uyku
Sevincin sesi çikmiyor
Evlerinin önü çesme, sularim aliniyor
Bu çok tuzlu çöregi hangi kalpsiz yedirdi
Bagrim fena yaniyor
Kimlerin elinde, herkes benden biliyor
Ne hoyrat kullanmislar
Sevincin sesi çikmiyor
Yazarlar daktilolarini niçin severler? Severler, çünkü daktilo onlar için önce ekmek kapisidir. Daha sonra bir düsünce aracidir. Zira onun basina geçtiklerinde artik dünya ile baglari kesilir, fikir ve düsünce üretmeye, onlari kagida dökmeye baslarlar. Bu onlar için en büyük mutluluk vesilesidir. Kim, bir yaziyi ortaya çikaran, tuslarinin sesi ile musiki dinlermis gibi keyiflenen daktilosunu sevmez. Eskiden kiraathanelerde (gazete, kitap okunan kahvelerde) nostaljik olarak yipranmis, tozlanmis bir daktilonun en kiymetli yerde durdugunu söylerler.
Benim daktilom elli yildan beri binlerce yazinin araci olmustur. Elli yil öncesi fikir ve bilgilerimi el yazisi ile kagida dökerken daktilo kullanmaya baslamam benim için yazi yazmamda bir devrim olmustur. Sag elimin parmaklarinda nasir meydana getiren kalemler kenara konmustur. Ne diyeyim, daktilo sevgisi bir yazar için ayri bir sevgi nedenidir. Onu, daktilo ile birlikte yasayanlar bilir.
Bir daha tekrar edeyim: Ben daktilo ile Selahattin Demiraco elle yaziyor. Sizlerin önüne böyle yazarak çikiyoruz. Kolay degil tabii. Ama alismisiz, ihtiyaç duyuyoruz yazmaya ve Atesböcegi kadar olan aydinligimizi sürdürmeye çalisiyoruz.
Bu Habere Henüz Yorum Yapılmadı. İlk Sen Ol