BiR ARADA YAsAMANIN SIRRI SEVGiDiR

Insanlar bir arada yasamayi uzun zaman önce ögrendiler. Birbirlerine yardim etmeyi ve yapilacak isleri bölüsmeyi ilk çaglardan beri biliyorlar. Makinalasma, sanayilesme, iletisim ile kolay ulasimdan dolayi kendi baslarina islerini daha çabuk yapar oldular. Bir arada yasamanin degerini bilerek evler, köyler, nahiyeler, kasabalar, ilçeler ve iller kurdular. Bir arada olmanin önemini çok iyi bildiklerindendir ki kendi soyundan, irkindan, ayni inanistan, ayni renkten vede ayni dili konusanlar bir araya gelerek bir bayrak altinda ülkelerini kurup vatan sinirlarini çizdiler. Bütünlük ve birliklerini korumak için savastilar. Sonuç olarak da yine birlik vede beraberligin önemini severek gösterdiler. Sayarak da sevgi göstermelerini istediler. Sevgi ve sayginin öneminin büyüklügünü görgü olarak yazdilar. Anlattilar insalari birbirine baglayan uyulmasi gereken kurallari resmi vede geleneksel olarak ortaya koydular vede uyulmasini da prensip olarak istediler.
insanoglunun bir arada yasamasinin geregi kayitsiz sartsiz vardir. Evlatlarimiz evlenecekler. Ölümler olacak. Çesitli felaketler basimiza gelebilir. Bunlarin basimizdan atilmasini veya mutluluklarin yasanmasi için illaki, olmazsa olmazi insana ihtiyaç vardir. Bu konularda mutlaka beyaz düsünmelidir. Sevgiyi ve saygiyi kayip etmemek lazimdir. Aksi taktirde büyük topluluklar içinde yalniz kaliriz. Yani sevginin ve sayginin bittigi yerde felaketler baslamaktadir. Bence en büyük ibadetlerden birisi insani sevmek vede saygi duymaktir. Bu konuda yazilacak çok sey var. Yazilmislarin disinda gelisen ve makinelesen çagimiz yenilikleri gelirken yaninda getirdi.
sunu hiç anlamiyorum. Taniyip bilmedigin veya tanidigin insanin arkasindan dedikodu üreterek nereye varilir. Neden ahlaksizca, acimasiz olarak eleyhte olunur hâlâ anlamadim. Merhamet ve vicdan ne zamandan beri dengesizlesti diye düsünmek ister istemez kafamizi mesgul etmektedir. Ne kaybedersin beyaz düsününce. insan sevmeli vede saygiyla sevdigini söylemelidir.

YILLARCA
Hakikati kusanan insani aradim.
Masumla, günahkârin,
üstüne esit düsüyor zaman.
iki tarafi keskin bir kiliç,
Beni YILLARCA yakan, senin sevdan.
Sevdama taslarin siirlestigi,
dilimi parçalayan türkülerin ezdigi,
basimda bir kara duman.
Ne yapsam,
ne etsem vermiyor aman.
Kirk parçayim, KIRKLAR'da yarim.
Yillardir hasret topluyor göz yaslarim.
Aglayan sarkim, hangi makamdasin
Bir Kirklar'da bir ida'dasin
15 Haziran 2004
Mustafa Ermis
(Abdal Ermis)
mustafaermis@gazetetrakya.com