MEVLANA'NIN HAYATI

Kısaca Selçuklu Devleti, en parlak devrini yaşıyordu. Sultan Alâaddin Keykubad Sultanü'l-Ulemâ Bahâeddin Veled'i Karaman'dan Konya'ya davet etti ve Konya'ya yerleşmesini istedi.
Bahâeddin Veled, Sultan’ ın davetini kabul etti ve 3 Mayıs 1228 tarihinde ailesi ve dostları ile birlikte Konya'ya geldi. Sultan Alâaddin, kendilerini muhteşem bir törenle karşıladı ve Altunaba (İplikçi) medresesini ikâmedlerine tahsis etti.
Sultân'ül-Ulemâ ölünce, talebeleri ve müridleri bu defa Mevlâna'nın çevresinde toplandılar. Mevlâna'yı babasının tek varisi olarak gördüler. Gerçekten de Mevlâna, büyük bir âlim olarak İplikçi Medresesi'nde vaazlar veriyordu. Vaazları kendisini dinlemeye gelenlerle dolup taşıyordu.
Mevlâna, 15 Kasım 1244 yılında Şems-i Tebrizî ile karşılaştı. Mevlâna, Şems'te "mutlak kemâlin varlığını", cemalinde de "Tanrı nurlarını" görmüştü. Ancak beraberlikleri uzun sürmedi. Şems, aniden öldü.
Mevlâna, Şems'in ölümünden sonra uzun yıllar inzivaya çekildi. Daha sonraki yıllarda Selâhaddin Zerkûbî ve Çelebi Hüsâmeddin, Şems-i Tebrizi’nin yerini doldurmaya çalıştılar.
Yaşamını, "Hamdım, Piştim, Yandım" sözleri ile özetleyen Mevlâna, 17 Aralık 1273 Pazar günü Hakk'ın rahmetine kavuştu. Cenaze namazını vasiyeti üzerine Sadreddin Konevî kıldıracaktı. Ancak Sadreddin Konevî, çok sevdiği Mevlâna'yı kaybetmeye dayanamayıp cenazede bayıldı. Bunun üzerine, Mevlâna'nın cenaze namazını Kadı Sirâceddin kıldırdı.
Mevlâna, ölüm gününü yeniden doğuş günü olarak kabul ediyordu. O öldüğü zaman sevdiğine yani Allah'ına kavuşacaktı. Onun için Mevlâna, ölüm gününe düğün gecesi manasına gelen "Şeb-i Arûs" demekteydi.
Onun ölümünün ardından ah-ah, vah-vah edilip ağlanılmamalıydı. Düğün gününde tef çalmak varken, gama yer yoktu.
"Ölümümüzden sonra mezarımızı yerde aramayınız!
Bizim mezarımız âriflerin gönüllerindedir."
Hz.Mevlâna
Dipnot: Mevlana Müzesini gezdim. Mevleviliğin Türk dünyasına yansımasında Hz. Mevlana'nın tasuvvuf felsefesi büyük etki yapmıştır.
Kaynak: T.C. Konya Valiliği İl Kültür ve Trurizm Müdürlüğü