PAYLAŞMANIN DA SINIRI OLMALI

Yaşlı geyik çok hastalanmış, alabildiğine bitap düşmüştü.
Yiyecek aramaya yeltense, çevresiyle yarışamıyor, o birilerine erişmeye çabalarken, gözünün önünde yitip gidiyordu gereksinim duyduğu bir tutam yeşillik.
Çaresizdi ve rahat ot bulabileceği bir tenhaya kapağı atması gerekiyordu artık.
Bulduğunu rahatça elde edebileceği, gereksinim duyduğu yeşilliği rahatça otlayabileceği bir kuytu aradı, buldu.
Bir tenhaydı bulduğu, bir çalılık, nadide otlarla bezenmiş.

Ömrünce çok iyi geçinmişti üyesi olduğu toplumun bireyleriyle.
Tüm hayvanlar onu çok sevmiş, çok saymış, ona hep hürmet etmişlerdi.
Bir gün aralarından ayrılıp bir tenhaya çekip gittiğinden dolayı…
Onu özlüyorlardı.
Ziyaretine gitmek istiyorlardı.
Usuldan yavaştan, uçtan kıyıdan buldular mıntıkasını.
Öpüştüler, koklaştılar, alabildiğine özlem giderdiler.
Ziyaretler sıklaştı zaman içinde.
Ziyaretçiler çoğaldı.
Gelenler zaman zaman acıktılar.
Acıksa da acıkmasa da, yaşlı geyik, elde avuçta olanı onlarla paylaşmaktan onur duydu.
Nadide otlarından konuklarına ikram etti.
Gelenler, önce biraz nazlansalar da, zaman içinde ikramı kabul etmeye başladılar, mideye indirmeyi olağanlaştırdılar.
Ziyaretler daha bir yoğunlaştı.
Ziyaretçi sayısı çoğaldı.
Gelenler, ikramı beklemez oldu artık.
Yaşlı ve hasta geyiğin nadide otlarını ulu orta yemeye daldılar.
Yaşlı, hasta ve konuksever geyik, tehlikenin bilincinde olmadı uzun zaman.
"Yesinler, ne çıkar, paylaşıyoruz işte!" diye düşündü, kıvandı, ikramdan dolayı övünç ve onur duydu.
Sonra…
Eyvah ki eyvah!
Otlar gitgide azaldı.
Azaldıkça azaldı ve…
Gün geldi…
Hasta ve yaşlı geyiğin çalılık mekânında ot kalmayıverdi.
Hasta, yaşlı, çaresiz geyik, bir anda açlık tehlikesinin merkezine düşüverdi.
Oysa…
Ne de güzel paylaşıyordu.
Paylaşmak ne kadar onurlu, ne kadar yüce bir duyguydu.
Bir de, "Güzellikler paylaşıldıkça çoğalır!" deniyordu söylemin birinde.
Paylaşmıştı o da.
Kötü mü etmişti?
Yaaa!
Son sonu olan olmuştu.
Yaşlı, hasta, biçare geyik…
Bir gün açlıktan öldü.