YANMADAN IŞIK OLMAZ

Kimi insanlar çoğu zaman dinleyici kalmayı sever toplum içinde kimileri ise durmadan öğüt vermeyi, kimilerinin suskunluğu çekilmez kimilerinin de öğütlerinden gına gelir insana.
Herkesi kolayca eleştiren bir kişiliğe sahipsek eğer, kendimizi de koymak gerekir teraziye.
Ya da şöyle uzaklardan seyredelim kendimizi bakalım uzaklardaki görüntümüz neler sergiliyor ortalığa.
Işık olmak güzel şeydir ama yanmayanın ışığı olmaz ki…
Tavsiyelerimizle başkalarının yollarını aydınlatmak istersek eğer, baştan kendi yolumuzdaki karanlıklardan kurtulmamız gerekir değil mi?
Demek ışık saçmak için     yanmak gerekiyor öyleyse yanacağız, pişeceğiz ve sonra ışık olmayı deneyeceğiz.
Bir toplum içinde dinlemeyi bilmezsek eğer aydın sandığımız düşüncelerimiz bile bize ihanet edebilir.
Işık değil yangın olsak kimsenin dikkatini çekmez duruma düşebiliriz.
Bilgilerimizi ve aydınlığımızı ortaya dökecek davranışlarımız bizim nezaket ve terbiyemizde orantılıdır bu ince çizgiden uzaklaşırsak eğer karanlık görüntüler sergilenir ortaya.
Ne diyor Atalarımız (kibar insan dinlemeyi cahil ise durmadan öğüt vermeyi sever).
Böyle derin anlam taşıyan atasözlerimize de kulak vermek her zaman bizim yararımıza olur bence çünkü insanoğlu bir ömür kalıyor büyümelerde.
Büyümek güzeldir ama içimizdeki o çocuksu ve tertemiz duygulardan uzaklaşmadan.
Sırası geleni de konuşalım ibret alsınlar, bilmediğimiz emin olmadığımız yerlerde de susmasını bilelim, bilelim ki insan sansınlar.